In 1980 las ik in Angélique en de Samenzwering over een brandmerk dat Angélique had op haar schouder. Hoe ze er aan kwam staat niet in mijn boek: Angélique in Opstand. Daar kwam ik achter toen ik Angélique in Revolt las in 2002.Om duidelijk te zijn voor degene die het nog niet weten heb ik een stuk overgetypt uit Angélique in Revolt en vertaald in het Nederlands waar wordt beschreven hoe zij dit brandmerk kreeg op haar schouder! Lees en huiver. Maar eerst een vertaal van honger, koude en Angélique met een pistool! En vergeet niet verder te lezen als de Rescator Honorine bevrijdt uit handen van de vijand.
Ik heb hieronder een stuk vertaald uit het boek wat vergeten is in Angélique in opstand.
Kolom blz 144: Achter een der… (het is een makkelijke vertaling)
Angélique tuurde door het smalle raam van de boerderij en wachtte ongeduldig op de terugkeer van Flipot. Daar kwam hij aan, dun en vermagerd, als een wolf op jacht. Noch honger, kou, noch dit leven als een gejaagd dier had de betere van zijn gebruikelijke goede humeur. ” Ik slaagde erin om contact met hen te maken.” zei hij. “Ze dachten dat je dood of gevangen moest zijn. Ik vertelde hen hoe je erin geslaagd was om te ontsnappen in het holst van de nacht uit het kasteel van Fougeroux. Denk maar aan hen komen om te zoeken naar u, zelfs daar! Er is geen twijfel over mogelijk, we zijn verraden en verkocht. Er zijn nu overal verraders!” Hij keek uit de hoek van zijn oog naar de boerin en haar oude schoonvader die voor het vuur zat, trok toen zijn mouw onder zijn roodneus en ging verder, het verlagen van zijn stem: “Ik zag de priester, Malbrant-Swordthrust, Monsieur le Baron en Martin Genêt. Ze zijn het er allemaal over eens dat we het land moeten verlaten. Nu zeggen ze dat het een mannenjacht is geworden, of liever een vrouwenjacht. U bent het, Madame la Marquise, ze zitten achter ons aan. Er is een prijs op je hoofd,en ze zijn zeker om iemand te vinden die je zal verkopen voor vijfhonderd livres. Mensen zijn zo bang en zo hongerig. Dus dit is wat ze besloten hebben. Vanavond ontmoeten we elkaar in de Dove Latern,en als we samen zijn gaan we de moerassen in via het bos en dan naar de kust. Ze hebben nog niet gevangen Ponce-le-Palud, en hij zal ons helpen om onder te duiken … of om het schip te nemen.” “Inschepen.” Angélique herhaald verbaasd. Die woorden leken haar nederlaag te zegelen. Gedurende deze afschuwelijke winter had ze langzaam alle zin van doel verloren in de strijd die ze vochten. Hun enige object in het leven – en zelfs toen had het al hun energieën verbruikt – was geworden om zichzelf te redden als ze werden opgejaagd van plaats tot plaats, om zichzelf nog in leven te vinden als elke nacht viel. Er was niets meer over dan vluchten. “Ik heb ze niet verteld dat ik ons hier heb verteld.” Flipot fluisterde, “omdat ik deze mensen hier niet vertrouw. Zij weten wie jullie zijn en, net als alle anderen, geven zij jullie de schuld van al hun tegenslagen.” De twee boeren mompelden samen, casting donkere blikken in hun richting. Angélique had het stadium bereikt waar ze niet dicht bij het schamele vuur met haar dochter durfde te komen, want ze was zich acuut bewust van de vijandigheid die deze ongelukkige mensen hier voelden. De man van de vrouw was gedood toen hij tegen de koning vocht. De soldaten hadden hen ontdaan van alles wat ze hadden toen ze voorbijkwamen, hun brood, hun vee, hun graan, en hadden hun oudste dochter met hen afgenomen. Niemand wist wat er van haar geworden was. Aan de achterkant van de kamer, waar het grote Vendée bed stond, keken vier bleke gezichtjes onder de gescheurde deksel vandaan. De kinderen waren te verblijven in bed hele dag zodat ze warmer zou houden en niet zo hongerig voelen. Een paar ogenblikken later de oude man gesignaleerd aan zijn schoondochter, stond op, trok zijn grote jas en nam zijn bijl, zeggende dat hij ging naar buiten om wat hout te snijden. “Ik zou niet verbaasd zijn als hij naar de soldaten gaat om het door te vertellen, “Flipot zei onder zijn adem: “misschien kunnen we beter duidelijk zijn.” Angélique was van dezelfde mening. Zonder duidelijke reden probeerde de vrouw haar ervan te weerhouden te gaan. Angélique zei afscheid. Zonder te vragen hielp ze zichzelf aan een stuk brood en wat kaas voor Honorine. Van de boerin kreeg ze een vloed van ruwe scheldwoorden over zich heen. “Ga weg!. Ga weg! Ik heb genoeg van je. Je hebt al genoeg schade aangericht door problemen te veroorzaken jij en dat vervloekte kind van je.” De verdwijning van haar kind leek meer indruk op haar te hebben gemaakt dan alle verschrikkingen die ze had meegemaakt. Angélique ging op een muilezel zitten dat nauwelijks de kracht had om te lopen. Flipot hield het bij het hoofdstel. Ze passeerden uitgebrande dorpen, met lijken die rouwig zwaaiden aan de iep bomen op de dorpspleinen. De nacht viel toen ze de Dove Lantern bereikten. Hij brandde. Deze dodenlantaarns waren de vuurtorens van de Bocage. Ze waren grote stenen kandelaars permanent op sokkels met trappen dat was gebouwd op kruispunten om reizigers die ’s nachts misschien verdwalen in de pik donker van de verzonken wegen. Ze dienden ook om zwervende zielen te trekken en te voorkomen dat ze de dromen van slapende stervelingen achtervolgden. Ondanks het tekort aan olie of vet tegen het einde van die winter, probeerden vrome handen ze aan het brandende houden. De schoenmaker die in de buurt van de Dove Lantern woonde, kwam elke avond met vuursteen naar beneden om de hennep in de lampen aan te steken. Angélique steeg af en ging op de bemoste stenen treden zitten.”Er is hier niemand,” zei ze. “We kunnen wel bevriezen als we hier een paar uur met het kind moeten zitten. Flipot, neem je de muilezel en ga de anderen zoeken. Zeg dat ze opschieten of een schuur zoeken waar we kunnen overnachten.” Flipot ging af en de vermoeide klop-klop van de muilezel hoeven klonk voor een lange tijd door de kristallucht. De bomen, stijf van de vorst, knetterden met een sluipend geluid als gebroken glas. Het knagende oude bomen had een bittere doordringende kou dat haar door en door gesneden. Terwijl ze daar zat zonder te bewegen voelde Angélique haar botten koud worden. Haar adem condenseerde in een koude mist voor haar gezicht. Hoewel Honorine in haar mantel zat, voelde haar wang niet eens warm aan. Door het vage licht van de lantaarn kon ze de ogen van het kind onderscheiden, zwart en klaarwakker als een eekhoorn, kijkend naar de nacht over hen. Haar kleine handjes, die het brood en het stukje kaas vasthielden, waren rood van kou. Angélique herinnerde zich de woorden van de boerin. “Het vervloekte kind.” Dus zo noemden ze het hier. Haar lippen schudde van woede. “Wat zijn er met hen, de kloppers? Het is aan mij om te zeggen of je vervloekt bent of niet.” Opnieuw nam ze de plooien van de sjaal in haar stijve vingers en herschikte ze rond het kind. Ze gespannen haar oren, altijd in de hoop om de verre geluid van hoeven te vangen. Maar haar aandacht werd getrokken door een geritsel en gekraak van takjes. “Wie is daar?” Riep ze. Ze probeerde te zien wat er aan het bewegen was in de kreupelhout. Plotseling was er een lang uitgesponnen gehuil, en ze stond op, haar hart in haar mond. Wolven! Ze had moeten raden dat ze zouden komen! Ze waren allemaal meerdere malen ontmoedigd, tijdens de afgelopen maanden door de durf van de wilde dieren, die de lange winter en honger had ze doen drijven uit hun bossen. Groepen wolven hadden niet eens geaarzeld om troepen soldaten te volgen. Ze snuffelden rond de kampvuren en de mannen hadden vuren aangestoken en stokken naar hen gegooid. Hier was het licht niet genoeg om ze weg te jagen. Angélique droeg een pistool in haar riem. Ze zou ze bang kunnen maken, maar niet voor lang. Ze herinnerde zich de hut van de schoenmaker, een stuk verder omhoog. Ze moest dat bereiken voordat de wolven te dichtbij kwamen en terwijl er nog een zwakke stroming in de blauwe lucht was die de vorst ongelooflijk duidelijk had gemaakt. Ze begon te lopen, wetende dat ze werd gevolgd en zich bewust van de saaie plof gemaakt door de wolven springen door het struikgewas. Toen ze terugkeek, zag ze de lichtgevende gloed van hun oogbollen. Zonder haar stap te vertragen, boog ze zich voorover, pakte wat stenen en gooide ze naar hen, alsof het wrede honden waren. Bovenal mag ze niet struikelen en vallen. Ze slaakte een zucht van verlichting toen ze de rode gloed van het raam zag, en wist dat de hut daar was, ineengedoken onder het dak. Ze moest op de deur hameren voordat de doofstomme zou beslissen om het te openen. Angélique liet hem door gebarentaal begrijpen dat de wolven achter haar aan zaten en dat hij zijn huis tegen hen moest barricaderen. Om de arme duivel en zijn gehandicapte jongen gerust te stellen die haar beiden in doodsangsten bekeken, plaatste ze een gouden stuk van de tafel, de laatste van de voorraad die Baron du Croissec haar onlangs had geleend. In deze tijd van hongersnood zou een ham meer welkom zijn geweest. Toch nam de schoenmaker, wiens handen zwart werden van het sap van het nieuwe hout dat hij behandelde, de munt en draaide het rond en rond voordat hij het in zijn riem gleed. Angélique ging bij de haard zitten. Het was hier tenminste warm. De doofstomme jongen gooide een handvol houtkrullen op het vuur, en Angélique trok Honorine’s kleine voeten naar toe, wreef ze zachtjes om de doorstroming weer te laten gaan. Het kind, nu warmer, zag er een betere kleur en begon het eten van haar stukje kaas, terwijl ze haar nieuwe omgeving onderzocht met haar gebruikelijke slimme look. Ze was vooral geïnteresseerd in de clusters van klompen die aan de balken hingen. Angélique hield een oor open, in de hoop de musketschoten te horen die haar metgezellen zouden schieten toen ze de ontmoetingsplek bereikten en zich realiseerden dat ze haar toevlucht moest nemen van de wolven. Ze zou dan stap buiten de deur van de hut en een schot vuren van haar pistool. Maar ze hoorde niets. Ze gaf het uiteindelijk op en ging liggen met Honorine op het bed dat de schoenmaker haar wees. Haar matras, gevuld met houtkrullen, was comfortabel. Ze weigerde een dubieus uitziende deken, maar accepteerde een ruwe schapenvacht. Ze voelde zich vreemd kalm en zelfs in geslaagd om te slapen voor enkele uren zonder te dromen. Ze was al lang gestopt met piekeren over haar verleden, zorgen te maken over wat misschien niet zou zijn geweest, of over de dramatische ups en downs van haar relatief korte leven. Ze had zeker gezocht naar problemen en strijd! Ze had buiten de wet willen leven en alles weggooien wat ze geleerd had. Had haar eerste man niet duur betaald voor deze misdaad? In plaats van daarvan te hebben geleerd, was ze zich blijven richten tegen de gevestigde orde. Haar strijd om te overleven was een tweede natuur voor haar geworden en ze was uit de tamme wereld van privilege verhuisd naar het rijk van wilde dieren, die dagelijks moeten vechten voor hun leven en duizend gevaren moeten afweren. Ergens in de richting van het midden van de nacht werd ze wakker en zag de schoenmaker staan bij het smalle raam, op de uitkijk. Ze voegde zich daar bij hem en zag de wolven rondsluipen over de open plek. De grootste ging zitten op zijn hurken en liet een aantal gehuil. De geit in zijn stal trok aan zijn touw en blaatte. Angélique ging nog eens naast Honorine liggen. Met delicate vingers trok ze de rode krullen van het voorhoofd van de baby terug en keek naar haar vredige slaapgezicht. Het gehuil van de wolf, dat sinistere voorteken, versterkte het gevoel dat ze in haar hart had en ze zei tegen zichzelf: ‘Dit is het begin van het einde.’
Lees nu verder blz 147: De volgende ochtend lag er een dun laagje sneeuw.
En hier het stuk over het brandmerk.
Onderstaande tekst moet na blz 167 in Angélique in Opstand:
Hij sprong van een van de karren af. Er werd een schot gelost en hij viel op de grond. Daarna was er een moment van grote verwarring. De vier kooplieden, die beseften dat het verblijf van de bandieten weg was, kwamen uit hun schuilplaats en achtervolgden. Zwaaiend met stokken met een kracht die je niet zou verwachten van vreedzame kooplieden, sloegen ze wild om zich heen, verpletterende ledematen en schedels.. Angélique werd hard op de nek geslagen. Met zwevende ogen had ze nog tijd om de man te zien die haar had geslagen. Hij was in het zwart gekleed – het waren ongetwijfeld protestanten – en was aardig dik met bleke ogen, niet vol haat maar vastberadenheid St. Honoré, de koopmanheilige, moet op hem hebben geleken. Er viel weer een klap op haar slaap en ze verloor het bewustzijn. Toen ze bijkwam, had ze een verre en angstaanjagende visie. Florimond was gepakt door Grand Coësre en Cantor was gekidnapt door de zigeuners. Zij en La Polak renden achter hen aan langs de modderige weg naar Charenton, nadat ze uit de formidabele Châtelet-gevangenis waren ontsnapt. Ze deed haar ogen open. Ze zat helemaal alleen in de gevangenis, languit op een bed van rottend stro. Ze was te geschokt om nog enig gevoel in haar te hebben. Ze had niet eens meer de kracht om de roekeloze zoutsmokkelaars te vervloeken, om deze ramp en haar eigen pech te vervloeken. Binnen een paar uur zou ze op zee zijn geweest, want ze had zojuist de onderhandelingen voor haar reis naar de Bretonse kust afgerond. Ze raakte in een soort van verdoving en vroeg zich niet eens af naar welke gemeente ze was gesleurd. Was het Sables-d’Olonne of was het Talmont? Ze vroeg zich niet af of ze was herkend, noch wat de aanklachten tegen haar waren. De achterkant van haar nek deed haar pijn en ze voelde zich erg moe en ziek. Ze lag in een toestand van uitputting totdat plotseling een verpletterende gedachte in haar opkwam en ze ging half rechtop op haar pallet zitten – Honorine! Een nachtmerrie greep haar vast.Wat was er met het kind gebeurd na de rampzalige schermutseling? Angélique had haar aan een boom vastgebonden. Hadden de zoutsmokkelaars haar gezien toen ze wegliepen? Hadden ze voor haar gezorgd? En wat had niemand haar opgemerkt? Was het kleine meisje er nog steeds, alleen in het bos? De open plek was ver van de weg verwijderd. Kon ze hopen dat iemand haar kreten zou horen? Angélique brak koud uit. Het was bijna avond. Achter de tralies van het kleine raampje zag een roodachtige gloed dat het avond was.
Angélique klopte op de celdeur, maar niemand kwam, niemand beantwoordde haar oproep. Ze kwam terug naar het kleine raam en greep naar de tralies. De opening bevond zich op de begane grond. Een dof gebrul vertelde haar dat ze niet ver van de zee kon zijn. Ze riep opnieuw, maar tevergeefs. Het werd nacht en het kon hen niets schelen dat de gevangenen hier levend ommuurd waren, die tot de ochtend op niets van hun medemensen konden hopen. Haar geest werd leeg en leeg voor een tijdje, en ze moet hebben rondgerend en rondgerend, krijsend als een ziel in pijn. Door een zwak geluid buiten trok ze zichzelf op. Het was het geluid van voetstappen. Angélique ging terug naar de koude roestige balken die het raam bedekten. Ze klampte zich vast toen de voetstappen dichterbij kwamen. Aan het andere uiteinde van de kleine opening verschenen twee schoenen. ‘Luister naar me, ‘riep Angélique. De schoenen stopten.’Uit liefde voor God’, herhaalde ze vurig. ‘Luister naar mijn smeekbede.’ Niemand sprak, maar de schoenen bleven onbeweeglijk. ‘Mijn kleine meid zit in het bos.’ ze ging door; ‘Het zal haar einde zijn als niemand haar te hulp schiet. Ze zal sterven van kou en donder. De vossen zullen haar opeten. Wie je ook bezoekt, heb medelijden met haar.’ Ze moest zeggen waar Honorine was. Ze kende niet alle lokale plaatsnamen. ‘Ze is niet ver van de weg waar de kooplieden met de tarwe door rovers werden lastiggevallen.’ ‘Was het gisteren of vandaag?’, Vroeg ze zich af terwijl haar hoofd plotseling draaiende. “Als je de weg afslaat naar het pad, is er een mijlpaal” – ze herinnerde zich dit detail zojuist – dat is het, als je dat pad afloopt, zul je een open plek vinden … Ze is daar vastgebonden aan een boom … Mijn kleine meisje, ze is nog geen twee … “
De voeten liepen door. De voorbijganger ging op weg. Had hij geluisterd naar de wilde kreten die uit dat gat in de grond kwamen? ‘Een of andere gekke vrouw die ze hebben opgesloten’, zei hij bij zichzelf. “Ze hebben allerlei soorten vrouwen in hun gevangenis-sen! …” Ze werd misselijk wakker uit een slaap waarin ze haar kind onophoudelijk had horen huilen, en werd geconfronteerd met een cipier en twee gewapende bewakers die haar ruwweg bevolen op te staan en hen te volgen. Ze moest een stenen wenteltrap beklimmen voordat ze bij een gewelfde kamer kwam waarvan de muren water droop en door zout werd opgegeten. Er was een vuurkorf die de kou uit de kamer nam. Angélique realiseerde zich dat toen zij een potige man met blote armen zag die een scharlaken hemd droeg. Hij leunde over de vuurpot heen en draaide voorzichtig een lange dunne ijzeren staaf rond en rond in de levende kolen. Aan de achterkant van de kamer, onder een soort blauwe luifel, erg vervaagd en versierd met fleurs-de-lis, zat een rechter in zijn lange gewaad en zijn gekrulde pruik. Hij was diep in gesprek met een van de kooplieden, degene die Angélique had uitgeschakeld. Ze waren zacht aan het praten en namen niet eens de moeite om hun gesprek te onderbreken toen de gewapende bewakers Angélique de kamer in duwden, haar voor de beul op haar knieën gooiden en haar jas uittrokken en de bovenkant van haar jurk openden.Angélique begon te vechten en te schreeuwen als iemand die bezeten was.. Maar de sterke handen hielden haar stil, ze hoorde de achterkant van de jurk scheuren. Een rode gloed leek hij te trillen voor haar ogen toen het steeds dichterbij kwam …
Ze slaakte een kreet als alle duivels in de hel. Haar neusgaten waren gevuld met de stank van verbrand vlees. Ze was vastbesloten te ontsnappen aan de hand die haar vast hield dat ze niets voelde. Pas nadat ze haar hadden losgelaten, werd ze zich bewust van de vreselijke wond aan haar schouder. ”Hier is er een voor jou”, Gromde een van de mannen naar zijn metgezel. “Er is een heel regiment voor nodig om haar stil te houden! Praat over woede!” De brandwond veroorzaakte pijngolven in Angélique’s hoofd en langs haar linkerarm tot aan de toppen van haar vingers. Ze kreunde nog steeds zachtjes zittend op haar knieën. De beul legde zijn martelwerktuig weg. Aan het einde van de lange steel hadden ze een fleur-de-lis gesmeed, die nu na veel gebruik zwart was geworden. De rechter en de koopman bleven praten. Hun woorden weergalmden onder het gewelfde dak. “Ik deel uw pessimisme niet”, zei de rechter. “We bevinden ons tot een redelijk goede positie en het is niet waar dat de koning alle protestanten in zijn koninkrijk kwijt wil. Hij keurt inderdaad de eerlijkheid en zuinigheid van onze mede-protestanten goed. Kijk, zelfs hier in de Sables zijn er zo weinig katholieken dat onze van de vier judjes drie protestanten zijn. En aangezien de enige katholieke rechter altijd van de eend verwijderd is, worden wij vaker opgeroepen om verschillen tussen katholieken op te lossen”
Als baas Berne Angélique ophaalt uit de gevangenis en naar een herberg brengt ligt Honorine in een bed. Angélique is dankbaar en besluit bij hem te gaan wonen als dienstmeid.
Hierna weer verder bij blz 168 lezen uit boek Angélique in Opstand.
Blz 298 Angélique in opstand
“Honorine! Waar is Honorine? Ik liet haar los om Maître Berne te steunen toen hij gewond raakte. Ik weet zeker dat ze daar nog steeds is…” Ze wilde het pad weer op, maar Rescator hield haar in een stevige greep. “Waar ga je heen? Blijf hier, idioot! Ze staan op het punt om de kanonnen af te vuren. Je zou worden weggeblazen.” Langs de ene kant van de Gouldsboro gingen de valse patrijspoorten open om de zwarte monden van tien kanonnen te onthullen. Angélique liet een schrille kreet als een gewond dier. Ze had net Honorine’s groene muts op de top van de klif gezien. Het meisje was gevaarlijk in de buurt van de rand. Er was te veel lawaai voor hen om te kunnen haar kreten te horen, maar het was vrij duidelijk dat ze schreeuwde van angst, een kleine stip viel op tegen de blauwe hemel, tussen de naderende soldaten en de afgrond op de bodem van die ze kon haar moeder zien. “Mijn dochter!” Angélique schreeuwde, buiten zichzelf. “Mijn kind. Red haar!. Ze zullen haar vermoorden! Ze valt!” De onverbiddelijke hand van staal weerhield haar ervan om zich omhoog te haasten. “Laat me los, dat is mijn dochter, mijn kind, Honorine! Honorine!” “Blijf waar je bent. Niet bewegen. Ik haal haar wel.” Verlamd van angst, zag ze Rescator naar voren rennen, en op het steile pad omhoog klauteren met buitengewone behendigheid. Een van de soldaten van de koning had net het kind bereikt. Rescator vuurde recht in zijn gezicht, en griste de baby in zijn andere hand alsof ze slechts een pakje was. De soldaat wankelde naar voren en viel, vallend op de rotsen een paar stappen van waar Angélique stond met een doffe plof,. Op hetzelfde moment losten de kanonnen van de Gouldsboro hun schoten. Angélique dacht dat Rescator en Honorine volledig begraven moeten zijn onder de douche van aarde en stenen die naar beneden regenden. Toen begon ze beetje bij beetje het silhouet van de piraat te onderscheiden toen hij uit de wolk van stof en rook stapte. “Hier is je dochter! Hou haar nu vast.” “Is ze gewond?” “Ik denk het niet. En laten we nu aan boord gaan.”
(Daarna weer doorlezen bij Hier hebt u uw kind terug. Wel met melding dat de sloep nog naar de Gouldsboro moet varen).
Blz 303 in Angélique in Opstand:
“Ben je ooit eerder via dit kanaal gekomen?” ze vroeg haar bewaker. “Nee, we kwamen uit het zuiden.” “Dan moeten we een piloot hebben. Er is een visser genaamd Le Gall onder mijn vrienden die alle gevaren van deze zeestraat kent.” “Dat is een goed idee.” Riep de man met de bontmuts uit. Hij ging ervandoor om deze informatie aan de twee kapiteins te overhandigen. Kort daarna verscheen Le Gall op het dek vergezeld door een van de zeilers. Angélique kon het niet laten om ze op het hoofddek te volgen. Rescator stond aan het roer en had nog steeds zijn masker op. Zijn hele lichaam leek gespannen. Alsof hij probeerde te voelen waar het moeilijke kanaal lag van de geringste trillingen van het schip. Hij wisselde een paar woorden met de navigator uit La Rochelle, en droeg het roer aan hem over. Angélique stond zo stil als ze kon en Honorine ook. Het meisje leek te begrijpen dat de brug geen plaats was voor een vrouw en een kind toen het schip in gevaar was, maar ze zou niet voor de wereld niet ergens anders willen zijn. De Gouldsboro verliep nu soepeler.” En wat is het Grand Sablonceaux fort vuurt op ons.” Le Gall zei, op zoek naar de verste landtong van het eiland Ré wat ze konden maken uit het fort. “Dat zullen we gewoon moeten riskeren!” Rescator antwoordde. De atmosfeer groeide gevaarlijk. Een gouden mist steeg met de hitte van de dag. Er kwam een stem van bovenuit. “Oorlogsschip op de boeg. Komt op ons af.” Kapitein Jason schold: hij leek erg moedeloos. “We zitten als ratten gevangen in een val.” “Nou, we hadden zoveel moeten verwachten,” zei Rescator alsof het de meest natuurlijke ding ter wereld was.” “Geef orders om te vertragen.” “Waarom?” “Zodat ik meer tijd heb om na te denken.” Het oorlogsschip kwam in zicht en haar golvende zeilen vielen wit als krijt tegen de mistige skyline op. Ze hadden de wind op hun achtersteven en waren snel op weg naar de Gouldsboro. Rescator legde een hand op de schouder van Florentin Le Gall. “Zeg eens, Monsieur, het tij gaat uit, is het niet? Als deze zeestraten moeilijk genoeg zijn voor ons om te navigeren, zullen ze dan niet nog gevaarlijker zijn voor een groter schip dat op ons afkomt?”
Angélique’s ogen lichtten op de hand die de schouder van de matroos greep. Het was gespierd en toch aristocratisch, met een zware zilveren ring op de vierde vinger van de linkerhand. Ze voelde zich bleek worden. Ze wist dat deze blote hand onbuigzaam is met zachte grip. Waar had ze het eerder gezien? Mogelijk was hij op Kreta geweest toen hij zijn handschoenen had uitgetrokken om haar naar de bank te gaan. Maar er was meer aan de hand. Ze voelde zich alsof het oneindig vertrouwd was. Ze dacht zonder twijfel, als hun laatste uur werd zich bewust van het lot dat Osman Faraji, had gelezen in de sterren, nu dat de dood in de buurt was. En toch wist ze op hetzelfde moment ook dat ze niet zouden sterven, want Rescator die hun lot in zijn handen hield. Deze raadselachtige man leek op de een of andere manier immuun te zijn als de helden van weleer. Ze vertrouwde naïef en wild in hem, en tot nu toe was hij erin geslaagd zijn ongelooflijke inspanning, en ze was niet verkeerd bewezen Het gezicht van de piloot was opgefleurd. “Ja inderdaad!” riep hij uit. “Je hebt helemaal gelijk!. Ze moeten langs ons en gedacht hebben dat ze met zeilen langs deze weg konden gaan op dit moment van de dag. Ze moeten zeker een van onze beste piloten aan boord hebben. Maar hun positie is enigszins… delicaat.” “En we zullen maken is nog meer. We zullen het allemaal bekronen door ze te gebruiken als een schild in het geval het fort besloten om in te grijpen. Ik ga ze dwingen om te varen tussen de geweren en ons … volledig zeil! Maak de dekken vrij voor actie!” En als de top-mannen haastte zich over tussen de balken, de rest van de bemanning die had gewacht in het schip kwamen uit de luiken: de zwaarden en bijlen werden uitgedeeld aan elke man en ze verwijderde het doek covers die de kanonnen verborgen tegen de voorplecht rail. Elke man nam zijn positie in. De boekaniers klommen naar de uitkijk op de vier masten die hun musketten vasthielden, en hieven vaten graten omhoog achter zich, om op de dekken van de vijand te werpen toen het ogenblik kwam. “Zullen we strooi zand op de dekken?” vroeg de stuurman. “Ik denk niet dat het zover zal komen.” Rescator antwoordde, zijn verrekijker vasthouden aan zijn ogen. En hij herhaalde ironisch, glimlachend onder zijn masker: “Zand op de dekken! Poeh!”
Angélique herinnerde zich dit laatste redmiddel in de Middellandse Zeegebied. Ze strooiden zand op de dekken voor een gevecht om te voorkomen dat de blote voeten van de overlevenden in de plassen bloed zouden glijden. “Ze zullen tot verdriet komen voordat ze er zelfs in geslaagd zijn om een enkel grijpijzer in onze richting te werpen,” voegde de piraat met een schouderophalend toe. Hij leek er zeker van dat de spanning van deze laatste momenten waarin de twee schepen onverbiddelijk dichterbij kwamen, werd verlicht. Bovendien werd al snel duidelijk dat het oorlogsschip er slecht aan toe was. Ze vond het moeilijk om op koers te blijven, wat met het gewicht van haar veertig kanonnen en het feit dat ze onverstandig genoeg was geweest om volledig zeil te hijsen. De golven vlogen haar naar de kust. “En wat als ze op ons schiet?” Le Gall vroeg. “Wat, in de positie waarin ze zich bevindt! Ze is veel te slecht geplaatst om zichzelf in de rij te zetten om te vuren. En onze boegspriet staat tegenover haar: Ze zou het doel vinden om te smal.” Dus de Gouldsboro ging dapper verder. Het oorlogsschip had het steeds moeilijker om overeind te blijven. Toen werd ze plotseling onweerstaanbaar op de rotsen gedreven, waar ze haar omvallen zagen en een dof krakend geluid hoorden. “Ze is aan de grond!” Iedereen op het Gouldsboro’s poop dek (het hoge dek aan de achterkant van een schip) schreeuwde als één. De bemanning zwaaide met hun mutsen in de lucht voor pure vreugde. “We moeten ervoor zorgen dat hetzelfde niet gebeurt voor ons,” Rescator waarschuwde hen. “De zee is gevaarlijk ondiep geworden.” En hij stuurde de diepte-vinders met hun lange palen gezaaid op de voorkant. Toen ze voorbij ging, gaf het piratenschip haar hulpeloze tegenstander een brede ligplaats, en de bemanning van het oorlogsschip gooide misbruik naar hen. “Zullen wij een bakboord op hen afsteken?” Kapitein Jason vroeg het. “We zijn ideaal geplaatst.” “Nee! Het heeft geen zin om te veel onaangename herinneringen achter te laten. We zijn er in ieder geval nog niet klaar mee.” Het kwam ook aan Angélique voor dat andere schepen goed nog zouden kunnen verschijnen en hen verhinderen door te krijgen. Maar ze kwamen uit de smalle waterweg in de Bretonse Straat zonder verdere problemen. Le Gall rechtte, zijn handen nog steeds aan het roer. “We zijn nu door het ergste, Monsieur, en ik stel voor dat we op alle zeilen moeten varen en de noordelijke kustlijn volgen tot we bij Grouin du Gou Point zijn.”
“Akkoord.”