31-3-2022: Ik ben dit boek één-op-één aan het vertalen vanuit het Frans naar Nederlands. Wat een verschil met het boek dat ik al sinds 1974 in mijn bezit heb. Waarom? Er zijn stukken niet vertaald, dus gewoon overgeslagen, terwijl ze wel nodig zijn voor het verhaal. Het boek is af. Wat een verschil met de Nederlandse bewerking!!
Ik wil dit al heel lang op een site zetten. Als ik mijn Franse, Engelse en Duitse boeken naast elkaar leg, is er een hoofdstuk waar ik iedereen van wil laten genieten. Hoofdstuk 40 in the Countess Angélique.
Het heet: THAT BED, CE LIT of DAS BED. In het Nederlands zou het HET BED heten
HET BED! Angélique keek er bijna angstig naar, de eerste avond dat zij en haar man het kleine, laag plafond kamertje binnen gingen dat hun slaapkamer zou worden. Het bed leek de hele kamer vol te vullen. Het was enorm en solide met een donker walnoot frame, dat was ontdaan van zijn schors en in het kwadraat, en voor al zijn rustiek had het een vorstelijke uitstraling. Bedekt met bont, was het de rustplaats van een Viking prins. Het nieuwe hout gaf nog steeds een frisse, aromatische geur af, en over de donkere korrels liepen de roze lijnen die de hakbijlen hadden achtergelaten terwijl ze hakten. Staande voor dit bed, verscheurd uit het bos waarvan de geur en wiens poëzie het met zich mee had gebracht, voor deze favoriete plek, die sprak van gezonde rust en nacht van liefde, begon Angélique zich angstig en een beetje ontzet te voelen. En ze stond ernaar te kijken, ernaast te staan en op haar lippen te bijten. Een nieuwe fase van haar leven stond op het punt te beginnen, waar ze al zo lang van droomde. Maar toen ze op de rand stond, trok ze zich terug, klaar om te vluchten als een bang hert. Het leven dat nu voor haar begon, was het leven dat ze dag na dag, nacht na nacht naast haar man zou leiden, omdat ze zijn vrouw was. En het was iets waar ze niet meer aan gewend was. Ze had altijd een zwervend leven geleid als het om liefde ging, en zelfs onlangs, sinds die dag niet zo lang geleden, nauwelijks drie maanden geleden, toen we haar weer aan boord van de Gouldsboro hadden gewonnen, had hun drukke reisleven hen nauwelijks in staat gesteld om meer voor elkaar te zijn dan toevallige geliefden, waardoor ze de kansen optimaal benutten. En zelfs in de oude dagen in Toulouse, zelfs als ze af en toe met elkaar hadden geslapen, hadden ze toch hun eigen privésuites van kamers, uitgestrekt en weelderig, waarin ze, afhankelijk van hoe ze zich voelden, alleen konden terugtrekken om elkaar te verwelkomen.Hier zouden ze niets anders hebben dan dit kleine toevluchtsoord, dit bed van mos en korstmos, een enkele toevluchtsoord voor beiden, waar hun lichamen dichtbij zouden liggen, verweven in liefde voor slaap, avond na avond, nacht na nacht. Dit was iets nieuws voor beiden! Angélique realiseerde zich dat ze voor het eerst in haar leven een echt getrouwd leven zou leiden…En haar verbijstering was op haar gezicht te zien toen Peyrac, glimlachend, haar uit zijn oog zag komen, terwijl hij langzaam zijn jerkin (jas) verwijderde, staande voor het vuur. Hij, de piraat van zee en oceaan, de grote heer van oosterse paleizen, hij, nog meer een zwerver dan zij, die zijn genoegens selecteerde volgens zijn grillen en zijn fortuin, had hij het zo gewild: alleen met haar zijn in deze ene kamer, in dit ene bed.Hij had dringend behoefte aan haar aanwezigheid, om er zeker van te zijn dat hij haar gevangen hield, om te voorkomen dat ze ooit nog aan hem ontsnapte.Als man die de menselijke natuur en vrouwen in het bijzonder had bestudeerd, was hij zich nog meer dan Angélique bewust van de fragiele banden die hen verenigde.Ze waren lang geleden getrouwd, hun blijvende gevoelens voor elkaar waren gevoed met herinneringen, wit tussen hen legde de kloof van wat bijna een ander leven was, dat ze apart hadden geleefd.De stevigste band die de ramp van het verleden had overleefd, was het immers niet hun fysieke aantrekkingskracht op elkaar? Het waren deze gloeiende sintels die opnieuw moeten worden opgeblazen en hij had ongeduldig gewacht op de tijd die kwam toen hij wist dat het volledig van hem was, in de ogen van iedereen, wanneer hij zijn bezit van haar en zijn rechten op haar zou kunnen tonen door hun samenwonen. Als hij haar weer wilde winnen, moet hij haar dicht bij hem houden, sterk afhankelijk van hem. Maar hij voelde de complexe gevoelens die Angélique verontrustten, en kwam naar haar toe, en reciteerde de regels van Homerus: “… Waarom zo achterdochtig, vrouw?… De Goden hebben niet gewild dat we de dagen van onze jeugd samen hadden moeten doorbrengen, maar ze hebben ons ook niet verhinderd om samen op de drempel van ouderdom te komen… We kunnen elkaar nog steeds herkennen… Dit bed dat ik met mijn handen heb gebouwd, denk je dat ik weet dat het geen geheim is? Dit delen we, jij en ik alleen, wij die er samen in geslapen hebben… ” Zo sprak Ulysses bij zijn terugkeer van een lange reis waar we Penelope met de witte armen vonden …” Graaf Peyrac,zijn borst ontbloot en bruin, gebogen over Angélique. Hij sloeg haar strak in zijn armen en streelde haar rustgevende voorhoofd, mompelde zachte, geruststellende woorden in haar oor zoals hij had gedaan toen ze voor het eerst de liefde hadden bedreven.
Het volgende hoofdstuk gaat als Pont-Briand is weggegaan. Het hoofdstuk is een stuk langer in het Franse en Amerikaanse dan in mijn eigen boek Onstuimig Hart. Hieronder is een begin. De rest moet ik nog vertalen.
Leren vanaf blz 81:
“Heb je hem aangemoedigd? Heb je de rol van het kokette vrouwtje gespeeld?” “Ik die lompe kerel aangemoedigd!” Angelique riep, huilde met een rilling. “Ik zou liever lelijk zijn als de zeven hoofdzonden als het mij zou redden van dit soort mannen… Kun je je voorstellen dat het altijd de schuld van een vrouw is als een dwaas adviseert om avances te hebben bij haar! En jij? Je wist dat Pont-Briand liefdesverklaringen aan mij zou afleggen en je vertrok expres om te zien hoe ik me zou gedragen, en als ik niet op de nek zou springen van de eerste minnaar die kwam, zoals je je waarschijnlijk voorstelt dat ik deed tijdens deze vijftien jaar, terwijl ik alleen was, altijd alleen, zo eenzaam. Oh! Ik haat je, je hebt geen vertrouwen in me!…” “Jij lijkt mij ook niet. Wat hebben de indiaanse vrouwen te doen met dit alles?” Angelique’s woede zakte op slag. “Oh! Ik denk dat hij dit zei om me pijn te doen, om wraak te nemen voor wat ik hem wegduwde.” “Hij probeerde je in zijn armen te nemen. Heeft hij geprobeerd je te kussen ?” In het donker kon ze Peyrac’s gezicht niet zien, maar Angélique raadde dat hij niet geruststellend moest zijn. Ze legde het nog een keer uit. “Hij stond erop en ik was een beetje … ruw met hem… Toen begreep hij dat niet goed was en vertrok hij…” Joffrey de Peyrac ademde heel hard. Pont-Briand had geprobeerd haar te kussen, hij was er nu zeker van! Hij had zijn lippen op de hare gezet met de brutaliteit van de soldaat. Hij was zelf niet zonder verantwoordelijkheid in deze zaak. Als hij niet vrijwillig weg was gegaan, zoals Angélique hem beschuldigde, had hij dan niet onbewust gespeeld met de situatie die werd gecreëerd door de komst van Pont-Briand? Laat gebeurtenissen handelen om een experiment te beheersen. Maar we spelen niet met het hart en de gevoeligheid van een vrouw zoals met retorten, distilleerkolven en minerale delfstoffen. Het is waar dat hij soms in het geheim aan haar twijfelde. Hij betaalde er nu voor. “Is dit waar?” ze fluisterde met een duidelijke stem dat hij haar niet kende. “Is het waar dat je naar de indiaanse meisjes gaat?” “Nee, mijn liefste, zei hij met kracht en zwaartekracht. Wat heb ik met indiaanse meisjes te maken zolang ik jou heb?” Ze liet een korte zucht los en ging ontspannen. Joffrey de Peyrac was heel boos. Waar had Pont-Briand dit idee vandaan? Hadden mensen over hen aan het praten in Canada? Maar wie?… Hij leunde naar Angelique om haar tegen hem te leggen. Maar hoewel ze gerustgesteld was over de vermeende ontrouw van haar man, bleef Angélique’s humeur toch op afstand. Ze probeerde grip op zichzelf bij elkaar te hebben, maar ze was te veel van slag al de gehele dag. Ze had te veel hoop opgegeven om ze meteen bij elkaar te kunnen brengen. Vooral ze had te veel herinneringen opgeroepen, te veel weerzinwekkende gezichten… Onder andere die van deze Montadour die leek op Pont-Briand… Hier herinnerde ze zich plotseling zijn naam, nu de naam van de rode boeman… Montadour… Montadour…
hierna volgen nog 3 pagina’s
kijk ook op https://angeliqueboeken.nl/09-angelique-omstuimig-hart/